Olifants, Mogol, Limpopo, Shashi…en nou die Chobetivier en die groot Zambezi…
Ons het die winter- hoëveld eergister gegroet. Gepak en uitasem gespook om vir drie weke op die pad te wees… Op die hoëveld, deur die bosveld agter die Waterberg vloei alle riviere en strome met energie. Die veld staan heuphoogte en Afrika se horisonne wink vir ons.
Ons het gisteraand, in die laaste aandskemering, ons vriende by Namwi langs die Zambezi gekry. Vanoggend deur ‘n voëltjiekoor wakker gemaak… die heerlike welkomsgroet van die visarend en ‘n skugter uiltjie net bo ons daktent… Nou oppad na die grens, dan is ons in Zambië.
Shesheke grenspos was ‘n uitdaging: ure, agente met rolle Kwatcha, van bakboord na stuurboord en uiteindelik deur en verlig… toe stop ons sommer langs die Zambezi by Ngonye. Reuse valsmopanies, wildevye met kronkeltakke en combretum met die mooiste gevleuelde sade. Die hoogtepunt was ‘n rit saam met Ernest, skipper van ‘n sterk boot wat ons op ‘n rivieraf-rit geneem het, oor stroomversnellings na die hart van die Ngonyevalle…’n weergalose skouspel van watervalle…skielik is jy nie meer n toeskouer nie, maar deel van die siel van hierdie lewende wese, die Zambezi.
Nou is ons heel wes in die Liuwa Nasionale Park. Met ‘n ferrie oor die vloedvlakte en oor die rivier… Vanaand maak ons kos…hoëveldse skaaptjops op die kole en allerhande lekkernye…
Ons het weer sein…uit die aangrypende Liuwa…hier is Riéth se woorde, ons almal se fotos…almal skrywers:
Almal wat hou van hierdie soort avonture moet eenkeer op ‘n pont of n ferrie oor ‘n rivier gaan. Dit word al hoe skaarser. Só opwindend en ‘n bietjie vreesaanjaend want die ponte is oud. Die manne ken hulle storie. Maar dit sal beslis nie EU standaarde vir veiligheid slaag nie. Maak staat op mense se gesonde verstand en oordeel. Nog ‘n rede hoekom ek hou van ons reise hier. Daar is nie vir alles reëls nie. Dink bietjie vir jouself. Jy weet mos wanneer jy kanse vat.
Liuwa:
Ons het lank gedroom daaroor om die vloedvlakte hier in die sentraalweste van Zambie te besoek. Nou is ons hier. Dit is ‘n onbeskryflike oop en wye landskap. Sover as wat jy kyk, is ‘n groen grasvlakte, geen bome geen koppies, geen mense, die horison lê ver… Die oopte en leegheid word gebreek deur troppe zebras, of groepies hardlopende blouwildebeeste met hul kenmerkende styl of letchwes wat rustig staan en wei. Dit is voorwaar ‘n vloedvlakte, water is volop…in panne vol waterlelies en eende, pelikane, en dan die beeldskone mahems…kol kol bymekaar. Dit is ‘n paradys!
Teen namiddag moet ons planne maak om weer by die kamp te kom. Chrisna soek pad, die GPS’se sukkel en ons ry ons eie paaie oop in die laaste strale van die ondergaande son. Vreemde en onseker wêreld… ’n ondervinding op sy eie met geen mens in sig, geen liggie, net ons rytjie voertuie. En ons wéét: óns beleef een van Afrika se weggesteekte juwele, ‘n uitsondering!
Ons was tog dankbaar dat ons voertuie en ons heelhuids by ons kampplek aangekom het. Daardie aand het die vonkelprop vrolik geskiet en die knertsies mooi geloop.
Ons het twee aande op ‘n heerlike grasperk in Kaoma gestaan. Louis en Riéth se landrover het elektriese probleme gehad. ‘n Ene Saul, auto electrician’ van dîe dorpie het gevroetel en planne gemaak…nou is ons op ‘n tweespoor, sandpad oppad na Zambezi (Noordelike streek in Zambia). Die sand is dik, die middelman hoog en wyd en die ander karre is cruisers of landrovers, ons amarok moet alles uithaal… weer ‘n ferrie Nou staan ons, na n uitdagende dag op rowwe paaie, langs die Kabomporivier, langs die West Lunga National Park. Absoluut idillies, onaangeraak. Nog ‘n oeroue waterspoor, omlyn deur ruie bosse en reuse bome maak ‘n es voor die kampplek. Die aandskemering, die eerste lig van die oggend, ‘n prentjie… ‘n Lekker lees- en wasgoeddag. Nounou gaan ons met ‘n boot opry…blykbaar goeie tierviswater.
Ons het twee aande op ‘n heerlike grasperk in Kaoma gestaan. Louis en Riéth se Landrover het elektriese probleme gehad. ‘n Ene Saul, ‘auto electrician’ van dîe dorpie het gevroetel en planne gemaak…nou is ons op ‘n tweespoor, sandpad oppad na Zambezi (noordelike streek in Zambië). Die sand is dik, die middelman hoog en wyd en die ander karre is Aruisers of Landrovers, ons Amarok moet alles uithaal… weer ‘n ferrie Nou staan ons, na n uitdagende dag op rowwe paaie, langs die Kabomporivier, langs die Wes Lunga nasionale park. Absoluut idillies, onaangeraak. Nog ‘n oeroue waterspoor, omlyn deur ruie bosse en reuse bome maak ‘n es voor die kampplek. Die aandskemering, die eerste lig van die oggend, ‘n prentjie… ‘n Lekker lees- en wasgoeddag. Nou-nou gaan ons met ‘n boot opry…blykbaar goeie tierviswater.
Na 10 ure se ry, eergister, op werklik onmoontlike pad, deur verstommende natuurlike woude het ons Mwinilunga bereik. Ons opgewondenheid oor teerpad gou getemper deur reuse, diep gate. Dis die heel tyd ‘n stryd of dit op of langs die pad die beste is… Maar ons karre hou en ons geesdrif hou. Ons kampplek nou het ‘n interessante geskiedenis…koloniaal, ingeleef, versorg… natuurlike, opgepaste woud, ‘n fassinerende krater en ‘n groeiende maan. Wina wa Nzambi…the eye of God. Ons stap, kyk na boeiende boeke oor die ou Afrika.
Toe ry ons vandag na die oorsprong van die Zambezi.
Het jy al iewers gestaan, geluister, gekyk, gevoel…en geweet…hierdie is grond om liggies op te trap. Dit is die begin van iets groots, dit word deur niemand besit nie, selfs tyd kan dit nie vashou nie! So is dit binne daardie woud met ‘n fonteintjie, stroompie, ‘n gekabbel, self die bos bly stil…hier begin die Zambezi, later ‘n magtige stroom water wat tuimel oor diep en ver en ou waterweë en dan uitmond in die warm Indiese oseaan.
Wat ‘n rivier…
Afgesluit in ‘n kerkie met die mooiste sang deur ‘n handjievol gemeentelede… wat ‘n dag!
Hoe is dit dat elke land sy eie bekoring en identiteit het? Hier is die bome verseker hoër: party met
sterk stamme, ander vol krulle en kronkels met kruine in ronde lagies wat lyk of die wit wolke agter in die blou, die vorm van die bome eggo. Die woude in wes Zambië is besonders.
Die mense, mense van Afrika, vroue toegedraai in pragtige, helderkleurige lappe, veelkleurige produkte in skottels op hul koppe, babas in doeke op die heup met breë glimlagte en rye spierwit tande. Maar die kleintjies is baie… groepies van ses of tien nuuskierige agies langs die pad. Gelukkig is hier ook skole in elke dorpie. Namiddae tou rye kinders in skoolklere rustig na hul blyplekke.
Ons koop die rooiste tamaties, aartappels, patats, pampoen, rys en vele meer langs die pad of op die markies in die dorpies., ook natuuurlik die gedroogde mopaniewurms en vissies,dit gaan ons verby… Ons koop graag vars gebakte vetkoeke en eet dit met stroopsoet plaaslike heuning . ‘n Lekker bederf!
Ons is 5 karre, 9 mense. Aandetes is ‘n hoogtepunt…watertandlekker vleisdisse met kreatiewe bykosse, bont Masai-tafeldoeke met kerse op windstilaande onder die sterre…dan loop die stories. Dikwels van vêr reise, vergete tye en ander kontinente en onbekende wêrelde. Dis so goed om self ingeleef te wees, ryk aan ervaring en nog vol passie en drome. Ons lag lekker en baie. ‘n Vrolike gedoente.
‘n Vonkelaand langs die Kafue…
Die Kafue is ‘n rivier. Dis ook n park, ‘n wildtuin. Maar eintlik is dit ‘n rivier, ‘n rivier met ‘n charisma. So stil en sterk, sonder groot vertoon… Twee tot driehonderd meter breed vloei die water, snags lê die sterre en die maan binne in. In die vroegoggend hang die stoom rokerig en later strooi die son die hele sonkant vol goue spikkels.
Die seekoeie praat, die krokkodille lê stil. Die voëls sit ook in die vroe-oggendson in die bome en kyk …die visarend roep roekeloos, wild en vry daarbo.
Hierdie is die rivierste rivier. Die bome staan, so half op hul gekronkelde wortels…ingesink en verweer.
‘n Skouspel…
Ons het twee aande langs die Kafue geslaap: gisteroggend gevlug vir die tsetsevlieë. Laasnag onder ‘n amper volmaan weer. Gelukkig sonder tsetse’s…muskiete ook min en nie bytende miere nie. Ja nee, ons moes ligloop…
Nou ry ons suidwaarts, oppad na die groot Valle… en vanaand is dit ‘n vol maan… ‘n bloedmaan. Ons sal ‘n rosige vonkel knak…
Mens kan nie help om te dink aan die ontdekkingsreisigers van toentertyd in Afika nie. Toe was die landskap nog onaangeraak … geen paaie, geen kosproduksie, geen mediese versorging…eintlik te voet. Moes jag vir die pot. En hierdie is voorwaar malaria-wêreld, die hele Zambië – en die tsetsevlieë, die miere en die wilde diere… en ‘n son wat intens en baie warm is. Die inheemse bevolking van daardie tyd, ook nie noodwendig vriendelik nie. David Livingstone was verseker dapper, ‘n vasbyter was hy, sy nalatenskap fassinerend!
Maar mooi was dit…die oorvloed, die vlaktes van Afrika vol wild, die ongesteurde landskappe, die riviere in hul natuurlike spore…geen damme en brûe en kanale nie … die verruklike sondergange ,die sterre in hierdie naghemel en die kom en gaan van die maan… Hy sal seker dîe roeping weer kies…
Toe kom ons gistermiddag in Livingstone aan: modern, toeristies, ‘n gees van afwagting… Ons is terug langs die Zambezi, nou groot en breed en diep. Hier is ‘n geologiese streep deur die rivier getrek. Die deel voor die Valle en onder dit. In die volksmond MOSI-OA-TUNYA, The mmoke that thunders.
Na die goeie reënseisoen is die rivier vol. Ons kyk met ander oë na hierdie skouspel. Ons het die nederige begin aanskou, ons het die eindelose vloedvlakte gesien, ons het deur die vleilande gery… nou is al daardie water hier, op plekke kilometers breed.
Vanoggend hierdie skouspel vanuit die lug gesien: wat ‘n belewenis! Jy bly net stil, daar is nie woorde nie.
Ons safari maak klaar.
Vanaand is dit ons laaste aand. Ons slaap by Senyati net oor die Botswanagrens. Hierdie is ‘n paradys vir olifantfotografie…n skuiling wat jou tot teenaan die ou reuse bring.
Ons het vanoggend vir Daan en Corna gegroet, altyd ‘n afskeid… Wens julle kon almal se stories hoor. Twee sussies met twee niggies wat met hul manne en kinders Afrika ry van 1994 af. Hulle ken die kontinent, die kampplekke, die mense en paaie…ook die voëls, die bome. Ingeleefde ryers van Afika se paaie, ook met ingeoefende temprament. Dit is noodsaaklik op so ‘n reis.
So ons groet mekaar moreoggend.
Vandag het ons Zambië se riviere en landskap, watervalle en woude, vrolike vlinders en voëls en sy mense gegroet.
Moreaand iets oor die Limpopo…dan maak ons vir nou, die joernaal toe.
Ons safari is klaar. Ons is dankbaar, voel ryk aan nuwe ervaringe en volgestop met die beelde van ‘n wye en vry kontinent, ons s’n. Hier ervaar mens ‘n onvernietgbare oerritme. ‘n Genade! My laaste pos
Ons is toe vir die eerste keer oor die indrukwekkende nuwe brug oor die Zambezi by die Kazungulagrenspos. So modern, vaartbelyn, ‘n effektiewe grenspos…mens verlang skoon na die ferrie en die chaos by die grenspos. Laas is ons saam in gietende reën, onder sambrele van geboutjie na geboutjie, en toe die nat rit in ons kampkarre op die ferrie.
Sinyati kampplek het ons bederf met olifante, met eerste lig ‘n groot trop buffels in konfrontasie met sewe leeus… ons bly verwonderd…toe groet ons mekaar. Nie lekker nie, tog so ‘n kosbare besit.
Glo my, die Limpopo vertel sy eie storie. Vloei rustig omring deur fluweelrosyntjie, haak en steek, knoppiesdoring, maroela en reuse wildevye. Ons twee alleen vir oulaas by ‘n besondere vuur.
Wat sê mens nou na drie sulke weke?
Klik op fotos vir vol weergawe
