Withaak, blouhaak, geelhaak.

Wildeappelkoos, wildevy, wildemango, wildekoffie, wildekweper, wildelemoen, wildejambos.

So het die pioniers van ouds met volksname en streeksname probeer om sin te skep vir die woeste verskeidenheid plante van hierdie land met sy ongelooflike biodiversiteit.

Maar vandag, in die klein globale dorpie waarin ons woon het kundiges die behoefte om vanaf verskillende kontinente en in baie tale oor dieselfde plant te kan praat, en daarmee het ‘n dryf begin vir die standaardisering van name vir veral natuurlewe. Daarmee het Afrikaanse volksname of streeksname vir bome ‘n erg bedreigde spesie geword.

Afgesien van kleur en ooreenkoms met mak bome wat hulle geken het, het die ou naamgewers ook ander kenmerke gebruik om bome, struike, klimplante en gewone veldblomme van ander, soortgelyke-maar-iets-anders van mekaar te onderskei.  

Ten einde bome wat aan iets anders herinner het ‘n naam te gee. Is ‘n hele boel valses geskep soos valsmaroela, valsmIspel, valsgeelwortelboom, valsgiftou, valskiepersol, valspaperblom.

En daarby was niemand bang vir lang aanmekaargerygde name nie. So is daar ook valspietersieliebos, valssilwerrosyntjie, ‘n akker vol goed met groot blare – grootblaarriviervaderlandswilg, dinge wat by riviere groei – rivierspikkelblaar en geelriviervy en in berge – bergwildemispel en bergdoringklipels en daarby ook  die ongeewenaarde vratjievrugbliksembos.

Ander beskrywende name van meer praktiese aard is pypsteelboom, tontelhout, hardekool, lekkerbreek, die alom bekende worsboom, hondepisbossie, basterperdepis, botterlepelbos, snotappel, wurmbasvalsdoring, drolpeer en 1994 se boom van die jaar, huilboerboon. Net sodat julle weet, die vier bome van die jaar (in verskillende kategoriee) vir 2025 is witmekhout, kusrooimelkhout, tambotie en die erg bedreigde Clanwilliam seder – nie juis iets daar vir die binnelanders nie. behalwe tambotie wat aard in sekere Bosveldstreke en die Laeveld..